Κεμαλισμός και Αριστερά

Η ελληνική αριστερά, δέσμια των γεωπολιτικών συμφερόντων της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, κατάντησε τελικά να είναι κεμαλική αριστερά. Το φάντασμα της συμφωνίας Κεμάλ Ατατούρκ-Μπολσεβίκων πλανάται ακόμα και σήμερα πάνω από την Ελλάδα με αποτέλεσμα η Ελληνική, ή για την ακρίβεια, η Αθηναϊκή κεμαλική αριστερά, να στηρίζει με κάθε τρόπο την ακεραιότητα του κεμαλικού ρατσισμού.

Και για όσους αμφισβητούν τα παραπάνω ας γίνουν μερικές αναφορές σε κείμενα του παρελθόντος που ερμηνεύουν τη στάση της Ελληνικής Αριστεράς.

Ο Μουσταφά Κεμάλ σε επιστολή του στον, και απο τους πρωτεργάτες του κινήματος, Κιαζήμ Καραμπεκίρ στις 22 Ιουνίου 1919 αναφέρει μεταξύ άλλων: «Σε περίπτωση που οι μπολσεβίκοι επιδείξουν δραστηριότητα και ασκήσουν επιρροή θα πρέπει προσπαθώντας να φανούμε ουδέτεροι να εξαναγκάσουμε τις δυνάμεις των συμμάχων να απομακρυνθούν από τη χώρα μας και σε ενάντια περίπτωση είναι φρόνιμο να ισχυριστούμε πως θα γίνουν αιτία η πατρίδα μας να παραμείνει κάτω από την κατοχή των Μπολσεβίκων και πως θα πράξουμε ανάλογα (….). Απο την άλλη πλευρά μην αναμένοντας να έλθει αρχική πρόταση απο τους Σοβιετικούς, είναι πολύ σκόπιμο να αποστείλουμε ,μερικά χρήσιμα άτομα απο εκείνη την περιοχή (ανατολική Μικρά Ασία) με μυστική αποστολή και να αρχίσουμε αμέσως διαπραγματεύσεις. Έτσι δεν θα παραστεί ανάγκη να έλθουν στη χώρα μας Μπολσεβίκοι πολλοί σε αριθμό και δύναμη (…). Στη συνέχεια μόλις συνεννοηθούμε θα είναι πολύ φρόνιμο να τους κρατήσουμε στα σύνορα και νa τους χρησιμοποιήσουμε ως όπλο για την απομάκρυνση των Συμμάχων απο τη χώρα». 

Το συνέδριο της Σεβάστειας, η καθοριστική συνάντηση για τον κεμαλικό αγώνα, συζητά ακόμα και την ανάθεση εντολής κηδεμονίας από τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία, δεν αναφέρεται πουθενά, η αντίθεση στις μεγάλες δυνάμεις, παρα μόνο η αντίθεση στη Ρωμιοσύνη και τον Αρμενισμό, ενώ η Οκτωβριανή Επανάσταση έρχεται ως θεϊκό δώρο. Ο εθνικιστής διανοούμενος Χαμντουλλάχ Σουπχή, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ο μεγάλος προφήτης μας λέγει πως θα εξασφαλίσουν και θα ενισχύσουν τη θρησκεία ορισμένα άτομα που δεν θα ανήκουν σ’αυτήν. Ιδού ο Αλλάχ μας αποστέλλει αυτή τη δύναμη. Όσο εμείς προσεγγίζουμε τους Μπολσεβίκους, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το Σεριάτ» (Ιερό νόμο).

Ο Σαρή Χουσεϊνογλου Αχμέτ Μπέη, παράγοντας του Αϊδινίου, σε γράμμα του στο κεμαλικό δημοσιογράφο Γιουνούς Νταντή που οικειοποιήθηκε περιουσιακά στοιχεία Αρμένιων και Ελλήνων για να στήσει την εφημερίδα Τζουχμουριέτ, θα επισημάνει «προκειμένου να εκδιωχθεί ο Έλληνας, μολονότι δεν πιστεύω κατα συνείδηση στον μπολσεβικισμό, δέχομαι πρόθυμα να κυριαρχήσει στη χώρα μας και ας μη μείνει τίποτα από όλο το βιος μας και την περιουσία μας».

Για το Κεμαλικό κίνημα η Κομιντέρν είχε τονίσει πως «υποστηρίζεται το τουρκικό εθνικό κίνημα στο μέτρο που αντιτίθεται στον ιμπεριαλισμό της Ευρώπης, συνεπώς όσο έχει επαναστατικό χαρακτήρα.Αντίθετα τη στιγμή που το κίνημα αυτό θα αρχίσει να κατακτά ξένους λαούς και αν τους θέτει κάτω από τον έλεγχό του, δηλαδή όταν η Τουρκία δεν αρκεστεί στην κυριαρχία της πάνω στην Κωνσταντινούπολη και τα Στενά και αποπειραθεί να καταλάβει τη Θράκη θα της αντισταθεί σθεναρά το κομμουνιστικό κίνημα».

Ουσιαστικά ο κεμαλικός αγώνας διεξάχθηκε με σοβιετική χρηματοδότηση και με πολεμικό υλικό που προμήθευσαν οι Σοβιετικοί κατά κύριο λόγο.

Συγκριτικά, ο προϋπολογισμός για το 1920 της κυβέρνησης της Άγκυρας ανερχόταν σε 63.018.354 τουρκικές λίρες και του 1921 σε 79.160.058, και στην εθνική άμυνα είχαν αφιερωθεί για το 1920, 27.576.039 ενώ για το 1921 είναι 54.160.058 τουρκικές λίρες, δηλαδή η σοβιετική βοήθεια ήταν μεγαλύτερη από το σύνολο των πολεμικών δαπανών δύο χρόνων.

Η προσέγγιση, των κεμαλικών με τους Σοβιετικούς, που άλλωστε δεν ήταν παρά μια ευκαιριακή στάση του τουρκικού παράγοντα για την εκδίωξη των Ελλήνων και των λοιπών χριστινικών εθνοτήτων, «δεν υπάρχει αντίσταση κατέναντι των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών, μόνο κατέναντι των Ρωμιών και των Αρμενίων», γράφει η Χαλιντιέ Εντίπ Αντιβάρ, χαλαρώνει, μόλις εξασφαλίζεται η υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων. Ο κεμαλισμός είχε πετύχει τους κύριους σκοπούς του.

Η παραδοσιακή ελληνική αριστερά από τη στιγμή που οι Μπολσεβίκοι στήριξαν και αναγνώρισαν με βάση τα προαναφερόμενα στοιχεία το κεμαλικό κίνημα, αυτόματα το θεώρησαν απελευθερωτικό, αντιαποικιοκρατικό, μη αποδεχόμενη το ρατσιστικό του χαρακτήρα προς τις άλλες εθνότητες. Αγνόησε τη γενοκτονία του λαού της Ανατολής, από την Ιωνία μέχρι την Καππαδοκία, και από τον Πόντο μέχρι τη Θράκη και παρέμεινε εχθρική σ’αυτά τα ζητήματα. Και την περίοδο του αφανισμού του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου, ή σιωπούσαν ή νουθετούσαν υποκριτικά. Ακόμα και την ημέρα καθιέρωσης της ημέρας μνήμης για την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αυτή η παραδοσιακή αριστερά, δεν έδωσε την απαιτούμενη σοβαρότητα ψηφίζοντας παρών. Εξαίρεση σ’αυτήν τη στάση όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε ο Πασσαλίδης και ο Ηλιού, οι οποίοι έδωσαν μαθήματα μέσα στο Κοινοβούλιο, τόσο για τα ζητήματα του Ελληνισμού της Ανατολής όσο και για το ζήτημα της Κύπρου, μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.

Από την άλλη, στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο χώρος που ονομάστηκε ΠΑΣΟΚ, δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από τις αγκυλώσεις της παραδοσιακής αριστεράς και εγκλωβίστηκε στο προαναφερόμενο δόγμα για τον κεμαλισμό. Αυτό ήταν αναμενόμενο μιας και τα πιο πολλά στελέχη του διαπαιδαγωγήθηκαν με βιβλιογραφία της παραδοσιακής αριστεράς. Με το πέρασμα του χρόνου και τις αλλαγές στο εσωτερικό του, ο κεμαλισμός εδραιώθηκε στη συνείδηση του πρώην σοσιαλιστικού κινήματος. Απόρροια της μετάλλαξης που υπήρξε ήταν οι διμερείς συμφωνίες (Μαδρίτη), τα Ίμια, οι S -300 με αποκορύφωμα την κατάθεση στεφανιού απο τον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, στο μαυσωλείο του Κεμάλ, στην Άγκυρα.

Ο κεμαλισμός ως κρατική ιδεολογία (ένα έθνος, μια θρησκεία, μια γλώσσα), κυρίαρχη μέχρι σήμερα στην γειτονική χώρα και χρησιμοποιούμενη στο δυτικό κόσμο ως αντίπαλο δέος στον υποτιθέμενο κίνδυνο του Iσλαμικού φονταμενταλισμού, φαίνεται οτι ίσως πνέει τα λοίσθια. Κάποιοι όμως φροντίζουν να του κάνουν ενέσεις μορφίνης για να συντηρήσουν αυτό το καρκίνωμα. Σε όλους αυτούς τους ψευτοεκσυγχρονιστές, που είτε απο αφέλεια είτε απο άλλα κίνητρα, δεν αντιλαμβάνονται και δεν ερμηνεύουν σωστά τα γεγονότα, πρέπει να αντισταθούμε. Τα εκατομμύρια θύματα του κεμαλικού ρατσισμού αυτό μας επιτάσσουν.